البرز - نامه شهید

"پدر و مادر عزیزم، از طرف من ناراحت نباشید..." این جمله‌های ساده و پراحساس، بخشی از آخرین نامه شهید "غلامحسین آلاداغلو" است که سه ماه پیش از شهادتش در عملیات "آخرین جبهه" نوشته شده است. نامه‌ای که با جملاتی سرشار از امید و محبت آغاز می‌شود و با فهرستی از سلام‌ها به تمامی عزیزانش پایان می‌یابد، گویای روحیه لطیف و خانوادگی این رزمنده مکانیک تانک است که سرانجام در منطقه ابوقریب فکه به آرزوی دیرینه‌اش رسید.

"در این نامهٔ سرشار از مهر برادری، شهید سیدحسین آقائی‌طبالوندانی خطاب به خواهرش مژگان، از دریافت نامه‌اش ابراز خوشحالی می‌کند و با ذکر جزئیاتی از زندگی خانوادگی - از خبر تولد داوود تا احوالپرسی از سمیه خواهر کوچک‌تر - تصویری صمیمی از دغدغه‌های یک رزمنده در میانهٔ جنگ ترسیم می‌کند."

"شهید سیدحسین آقائی‌طبالوندانی در این نامه با افتخار از خدمت در گردان تکاور لشکر ثامن‌الائمه(ع) می‌گوید و با بیان «الحمدلله در نهایت سلامتی»، تنها نگرانی‌اش را ناراحتی خانواده به‌ویژه مادر بزرگوارش عنوان می‌کند. این نوشته ساده و صمیمی، روایتی از دغدغه‌های یک رزمنده در خط مقدم است."

در این نامهٔ سرشار از مهر فرزندی، علی با زبانی ساده و صمیمی حال خود را خوب توصیف می‌کند، برای سلامتی پدر و مادرش دعا می‌نماید، به برادرانش سلام می‌رساند و برای خواهرانش آرزوی خوشبختی و موفقیت دارد. این نوشتهٔ ساده و بی‌آلایش، گویای عمق عواطف انسانی و دغدغه‌های یک عضو خانواده برای عزیزانش است.

در آرشیو خاطرات شهدای البرز، نامه‌ای از شهید «سیدجعفر آتش‌پیکر» نگهداری می‌شود که روحیه لطیف و ایمان عمیق این سرباز سادات را در اوج درگیری‌های جنگ تحمیلی به تصویر می‌کشد. این نوشته به تاریخ ۳۰ اردیبهشت ۱۳۶۰، امروز پس از چهار دهه، همچنان درس‌های نابی از صبر و امید به همراه دارد.

"در آخرین نامه‌اش به مادر، با دستانی لرزان نوشت: «مادرجان! می‌دانم همیشه می‌گویی برگرد... اما این بار نمی‌توانم فرمان تو را اطاعت کنم. من راهی را انتخاب کرده‌ام که پایانش آسمان است؛ راهی که با خون سرخ می‌شود و با نور خدا پایان می‌یابد. اگر اشک می‌ریزی، بدان این اشک‌ها را فرشتگان به نشانه‌ی افتخار جمع می‌کنند. من دیگر آن پسر سرکش نیستم... حالا یک سرباز خدایم.»

علی حاتمی نمی‌دانست این آخرین نامه‌اش خواهد بود؛ آخرین کلماتی که سه ماه بعد، در خاکریزهای شلمچه با ترکش‌های دشمن ممهور شد. امروز این سطور، نه یک نامه‌ی ساده که وصیت‌نامه‌ی عاشقانه‌ای است از نسلی که عشق به معشوق و عشق به وطن را در هم آمیخت و هر دو را با خون خود امضا کرد.

"برادر جان! زیر سایه توپ و خمپاره زندگی می‌کنیم..." - این جملهٔ ساده از آخرین نامهٔ شهید محمدحسین اخی، سرباز بی‌ادعای اشتهاردی، روایتگر روزهای سخت و شیرین جبهه‌های غرب است. نامه‌ای که از عملیات موفق "200 متر پیشروی در خاک عراق" می‌گوید و از "64 قبضه سلاح غنیمتی"، اما بیش از هر چیز، دلدادگی پسری رزمنده به مادر، خواهر و برادرش را فریاد می‌زند.

"این کاغذ ساده، آخرین پیام شهید صالح ابراهیم‌نژاد است که بوی خاکریزهای آبادان می‌دهد؛ کلمه‌به‌کلمه اش عطر شهادت می‌پراکند و سطرسطرش آتش عشق به وطن را شعله‌ور می‌کند. نامه‌ای که از پشت خطوطش می‌توان صدای تیربار آرپی‌جی را شنید و در میان کلماتش، طنین قدم‌های استواری را حس کرد که به سوی ابدیت می‌رود."

در نامه‌ای به تاریخ ۱۳ اسفند ۱۳۶۰، شهید حسن سلطانی با لحنی گرم و صمیمی به پدرش می‌نویسد: حالمان بسیار خوب است، چون فقط نگهبانی زاغه‌های مهمات را داریم و حتی صدای خمپاره هم به ما نمی‌رسد.