حنای دامادی بر دستان شهید بیمون نژاد

با پيروزي انقلاب روحيه و تلاش مبارزاتي و اطاعت بي چون و چرا از ولي امر زمان را حفظ کرد و با فعاليت هاي فرهنگي و تبليغي خود مشوق خوبي براي ديگر دوستانش جهت شرکت در مجالس مذهبي و نماز جمعه و جماعات بود. جلال با شرکت در بسيج و پايگاه هاي مقاومت و نگهباني از بيت امام جمعه محترم لار در همه حال روحيه بسيجي و رزمندگي خود را ثابت نگه داشت.

با شروع جنگ تحميلي تشخيص داد که وظيفه شرعي و ديني اش اقتضا مي کند که در سنگري ديگر به انقلاب و ميهن اسلامي خدمت کند. لذا در همان سال يعني سال 1359 براي گرفتن اجازه از پدر و مادر به منزل آمد و تقاضاي خود را با آنها در ميان گذاشت. والدينش بخاطر جثه و اندام کوچکش از رفتنش به جبهه ممانعت کردند اما جلال آنقدر اصرار و پافشاري نمود تا بالاخره آنها راضي شدند.
او با بدرقه اهل خانه از محل سپاه پاسداران لارستان با اولين کاروان اعزام نيرو روانه جبهه نبرد حق عليه باطل شد. پس از مدت 3 ماه که در جبهه آبادان و خرمشهر به نبرد با دشمنان پرداخت به لار برگشت. اما پس از چند روز دوباره خود را براي رفتن به جبهه آماده کرد. براي بار دوم به جبهه سومار و غرب کشور رفت. پس از برگشتن دوباره عزم جنگ کرد. جلال ديگر يک رزمنده به تمام معنا شده بود ديگر نتوانست بيش از چند روز در کنار خانواده باشد اين بود که در عمليات هاي حصر آبادان، فتح المبين، بيت المقدس، والفجر مقدماتي، رمضان و کربلاي8  شرکت کرد و مردانه و با اخلاص تمام جنگيد.

در عمليات رمضان به شدت مجروح شد و چشم چپ خود را تقديم انقلاب و اسلام نمود. او در جبهه نقده و در بمباران آتش زاي هواپيماي دشمن بعثي از ناحيه سر و صورت مجروح شد و سوختگي شديدي پيدا کرد. پس از بستري شدن در بيمارستان هاي تهران و شيراز به خانه برگشت و تحت پرستاري و مراقبت مادر و خواهرش قرار گرفت. در هنگام تعويض پانسمان هيچ موقع از درد سوختگي چيزي نمي گفت بلکه در پاسخ اين سؤال که از شدت درد ناراحت هستي يا نه؟ جواب مي داد: «درد و عذاب آخرت سخت تر است آنجاست که بايد يا غياث المستغيثين گفت.» با وجود اين که هنوز زخم هايش بهبود نيافته بود پس از شنيدن پيام ها و اطلاعيه هاي نياز به نيرو دوباره راهي جبهه ها شد. جلال با به شهادت رسيدن عده اي از دوستان و همرزمانش ديگر نمي توانست دوريشان را تحمل کند. بنابراين با حضور بر مزار شهدا با آنان عهد بست تا جان در بدن دارد راهشان را ادامه دهد و در طول مدتي که در بنياد 15 خرداد و شرکت فرآورده هاي نفتي شهرستان لار به عنوان کارمند شرکت حضور داشت تلاش و کوشش خود را وقف خانواده هاي شهدا و مستضعفين مي نمود.

دوباره شب بعد براي مرحله دوم عمليات آماده مي شود و جلال با قدم هاي استوار و بي سيم به دوش عازم عمليات مي شود. در زير آتش و حملات دشمن تعدادي از رزمنده ها شهيد مي شوند و جلال با بي سيم وقايع را به فرمانده اطلاع مي دهد. تا اين که صبح 19 فروردین سال 1366 در حالي که آخرين کلام تماس جلال با فرمانده از طريق بي سيم نداي الله اکبر بود در شلمچه به آرزوي ديرينه اش مي رسد و ارتباطش قطع مي شود.

خانواده سال ها از جلال هيچ خبری نداشتند تا اين که پس از گذشت 7 سال در 9 اسفند ماه سال 1373 پيکر مطهرش بر دستان مردم غيور لارستان تشييع شد و در جوار قبور شهدا به خاک سپرده شد.