چشمه آیینه

تقدیم به همسران شهدا

این روزها حسادت میکنم / به زن جانباز همسایه

دوستت دارم / آن قدر که در خواب هایم / همیشه تو تیر می خوری / ولی من شهید می شوم

این روزهای سرد زمستان شام را / با عشق زینب است که سر کرده ایم ما

از جان خویش صرف نظر کرده ایم ما / خود را برای دوست سپر کرده ایم ما / دست دعای عمه ی سادات پشت ماست / احساس میکنیم نظر کرده ایم ما

تو یوسف گم گشته‌ي ایرانی و یعقوب / از قصه داغ پدرت پند گرفته

اشک‌ها و لبخندها

لبنان، فلسطین، سوریه، ایران... در انتظار او که برگردد / آبی بریزد بر سرِ آتش، درمان کند داغِ جگرها را

ظهري كه او را تا خدا تشييع كرديم / با عصرعاشوراي مولا مو نميزد

آن شب چراغ لاله‌ها سوسو نميزد / درويش مردي اين طرف ياهو نميزد / ديشب طناب ماه را دزديده بودند / يعني زمين هم چرخشي وارونه ميزد

هشت سال از جان گذشتی و جهان عبرت گرفت

یادشان مانده دلیریِ تو را باروتها / حجم معصومیتت جا مانده در تابوتها / هشت سال از جان گذشتی و جهان عبرت گرفت / تا قیامت از تو میترسند این طاغوتها

او سال‌هاست یار همین تخت کوچک است / از خود بپرس ثانیه‌ای در توان ماست؟

از بس که مؤمنانه به دنیا نگاه کرد / «حی علی الفلاح» رسای اذان ماست/ دیروز قد بلند‌تر و آنِ جبهه بود/ مردی که مختصر شده امروز آنِ ماست

برای ایران سربلند

تو از گذشته ی سرخ بعید لبریزی / و از هزار شقایق، شهید لبریزی

تو از شمال کجایی، که من جنوبم دا تو از کدام طلوعی، که من غروبم دا من از قبیله‌ي دردم، ولی خیالی نیست تو، سربلند بمانی همیشه خوبم دا

وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

عشق یعنی به لبِ قافیه هم جان برسد / عاشق آن نیست به معشوقه اش آسان برسد / «در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی» / وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

تفنگ ها هیچ حرفی برای گفتن ندارند / به این شهرکه میرسی باید لبخند بزنی

ریشه های درخت سیب را هم که بسوزانند / باز باغبان ها بیدارند / اینجا هم سیب فراوان است / هم درخت هایی که بهار را

تقدیم به مادران صبور

مادر چقدر پیر شده کاش یک نفر / راضی شود که راز تو را بازگو کند

مشت‌های کوچک کودکان غزه

حالا در مشت‌های کوچک کودکان غزه / در فریادهای خونین راشل کوری / مقابل بولدوزرهای کر و کور /در گلدسته‌های مسجد روستایی در سوریه / که صدای مؤذنش را به گلوله بستند،