داریوش ذوالفقاری

خبری هست

تقدیم به همسران شهدا

این روزها حسادت میکنم / به زن جانباز همسایه

دوستت دارم / آن قدر که در خواب هایم / همیشه تو تیر می خوری / ولی من شهید می شوم

در کوچه‌های نور، ظلمت در کمین است

تو یوسف گم گشته‌ي ایرانی و یعقوب / از قصه داغ پدرت پند گرفته

وطن یعنی هرآنجایی که دل آرام میگیرد /که در آیین ما رنگ و زبان و مرز بیمعناست

در اوج آتش بلوا هنوز آرامش دلهاست / کمی خلوت شده اما حرم اینگونه هم زیباست / نمیترسد کسی از شر دشمن در میان شهر / دلش قرصست وقتی پرچم عباس آن بالاست

دروازه بان

بابای من دروازه بان است / دروازه بانی فرز و عالی / سد میکند دروازه‌ها را / با یک عصای خشک و خالی

او سال‌هاست یار همین تخت کوچک است / از خود بپرس ثانیه‌ای در توان ماست؟

از بس که مؤمنانه به دنیا نگاه کرد / «حی علی الفلاح» رسای اذان ماست/ دیروز قد بلند‌تر و آنِ جبهه بود/ مردی که مختصر شده امروز آنِ ماست

برای ایران سربلند

تو از گذشته ی سرخ بعید لبریزی / و از هزار شقایق، شهید لبریزی

تو از شمال کجایی، که من جنوبم دا تو از کدام طلوعی، که من غروبم دا من از قبیله‌ي دردم، ولی خیالی نیست تو، سربلند بمانی همیشه خوبم دا

وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

عشق یعنی به لبِ قافیه هم جان برسد / عاشق آن نیست به معشوقه اش آسان برسد / «در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی» / وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

تفنگ ها هیچ حرفی برای گفتن ندارند / به این شهرکه میرسی باید لبخند بزنی

ریشه های درخت سیب را هم که بسوزانند / باز باغبان ها بیدارند / اینجا هم سیب فراوان است / هم درخت هایی که بهار را

تقدیم به مادران صبور

مادر چقدر پیر شده کاش یک نفر / راضی شود که راز تو را بازگو کند

مشت‌های کوچک کودکان غزه

حالا در مشت‌های کوچک کودکان غزه / در فریادهای خونین راشل کوری / مقابل بولدوزرهای کر و کور /در گلدسته‌های مسجد روستایی در سوریه / که صدای مؤذنش را به گلوله بستند،

شمعدانی‌ها

من شرح دردهای دلش را شنیده ام / دردی که از نگاه شنیدم نه از زبان

احمد حسین پور علوی سروده زیر را به برادرش «حسن علوی جانباز قطع نخاع از گردن که پس از ده ماه مجروحیت سخت به شهادت رسید» تقدیم کرده است.

آرایه‌ي جمیل!

به لب رسید و نبوسید سرخی لب را / که آب، تاب ندارد بفهمد این تب را / فرات بر لب دریا رسیده بود اما / نشد که درک کند مستی لبالب را

به یاد شهیدان هشت سال دفاع مقدس

ما مانده ايم و خاطره هايي كه رفته اند پروازهاي سبز و رهايي كه رفته اند

وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

عشق یعنی به لبِ قافیه هم جان برسد / عاشق آن نیست به معشوقه اش آسان برسد / «در همه دیر مغان نیست چو من شیدایی» / وای اگر پای غزالم به خراسان برسد

پرواز کبوتر

به اندازه‌ي دورها پرکشید / خودش را به شکل کبوتر کشید / به سربندش از عشق رازی نوشت / نم نامی از حوض کوثر کشید

می نویسم: بهار در راه است

چادرش را که روی سر انداخت / باغ سجاده اش پر از گُل شد / باز باران گرفت و دستانش / رو به احساس آسمان پل شد

مدافع ترین یار سنگر تویی

ببین حال این سنگر زخمیو / پر از خونه این جا پر از ترکشه / یه امشب بمون توی سنگر، نرو / اگه زخم همسنگرات وا بشه...