شهادت افتخار من، گریه برایم ممنوع!

به گزارش نوید شاهد البرز؛ شهید «مرتضی شعبانی» در هشتم دی‌ماه ۱۳۴۲ در همدان دیده به جهان گشود. فرزند اسدالله و پری، با تحصیلات سیکل، در سنین جوانی به ندای «هیهات من الذله» امام خمینی(ره) لبیک گفت و به عنوان بسیجی عازم جبهه‌های نبرد حق علیه باطل شد. این رزمنده غیور سرانجام در دهم اردیبهشت ۱۳۶۱ در منطقه فکه، بر اثر اصابت ترکش به شکم، به فیض عظیم شهادت نائل آمد و در امامزاده محمد کرج آرمید.  

در ادامه متن وصیت‌نامه شهید مرتضی شعبانی را بخوانید. 

به نام خداوند بخشنده و مهربان  

سفارش امام:  
برادران و خواهران عزیزم! امام را دوست بدارید، چرا که خداوند فرزندان امام حسین(ع) را دوست دارد. امام، آن اسطوره مقاومت و آگاهی، کسی است که غرور آمریکای جهانخوار و شرق متجاوز را درهم شکست. او را تنها نگذارید؛ ما مردم کوفه نیستیم که امام زمان خویش را رها کنیم.  

سفارش پدر:  
پدر را گرامی بدارید و به او نیکی کنید. او کسی است که با روزها کار و شب‌های بی‌خوابی، شما را پرورش داد. مانند شمعی سوخت تا تاریکی‌های زندگی شما را روشن کند. خداوند نیکوکاران را دوست دارد.  

سفارش مادر:  
مادر، آن فرشته فداکار را عزیز بدارید که با شیر پاک و شب‌زنده‌داری‌هایش، وجودتان را پرورش داد. به یاد داشته باشید: «بهشت زیر پای مادران است».  

پدر و مادر عزیز!  
اگر خطایی از من دیدید، مرا ببخشید. بر مزارم اشک نریزید و گریه نکنید؛ افتخار کنید که پسری در راه دفاع از دین و میهن به شهادت رسید. از همه فامیل و همسایه‌ها بخواهید اگر گناهی از من دیدند، مرا ببخشند.  

والسّلام – خداحافظ  
مرتضی شعبانی  
۹ فروردین ۱۳۶۱  
*یادش گرامی، راهش پررهرو باد.*

انتهای پیام/