ناصر بذرافشان

مادرسعيد هم بود كه او هم زخم گراني دردل داشت، درحالي‌كه غم و اندوه چهره وي را گرفته بود؛ سعيد را به آغوش مي‌فشرد و با همان دل افسرده او را مي بوسيد.

یکی از هم‌رزمانش می‌گفت: ناصر برایم باعث آرامش بود. هرگاه در نهایت احساس غربت و تنهایی زیر گلوله‌های آتشین دشمن او را می دیدم که می‌خندید، همه چیز یادم می رفت