محمد آقایی نژاد

هنگامی که لباس احرام پوشیدهم یک پروانه بر روی دستم نشست. تا پایان احرام دستم را تکان ندادم و آن پروانه نیز مدت زیادی بر روی دستم نشست و من به یاد پسرم به او نگاه می کردم و گویا او را می دیدم

وظیفه زدودن غبار از روی خورشید، پاک کردن غم پژمردگی از چهره شهر، و ساختن پنجره هایی شبیه به چشم هایی که آینده ای پر از امید را می کاود، آن روزها بر عهده جوانانی بود که می شد تا انتهای قلبشان و تا آخرین صفحه ی حریر زندگیشان سفر کرد