رضا علی کبیری

رضا كبيری شهیدی بود که آرزوی شهادت در راه اسلام را داشت و هر روز از خداوند طلب شهادت مي كرد و به رزمنده ها مي گفت دعا كنيد كه من شهيد شوم.

ديديم زير چنگالهاي لودرها چادرهاي پاره و موهاي پريشون/ گفت برادرم آن شب كه جرم اين مظلومان بي گناهي بوده و چادر

روز شهادت رضا من شهادت را از چهره برادرم آموختم و شهامت و ايثار را نیز از مادرم آموختم. شهادتي كه از حسين(ع) به برادرم و شهامتي كه از حضرت زينب كبري(س) به مادرم به ارث رسيده بود.

نيروهاي گردان يك علاقه و ارادت خاص به ايشان داشتند و وقتي كه رضا وارد مي شد همگي مي گفتند: براي سلامتي سردار جبهه هاي كردستان صلوات.

آخر مادر بود و يك رضا كه دوري هم را هرگز تحمل نمي كردند. آن هم پسري كه پس از سالها راز و نياز به دنيا آمده بود و عزيز مادر بود. اما مادر برگشت و گفت: فداي راه حسين(ع)، فداي خود حسين(ع) ....