فرمانده سپاه پاوه

صدای برادر احمد برای مدت کوتاهی همه را ساکت کرد: همه هستن؟کسی جا نمونه، برادرها چیزی را فراموش نکنند! حاج احمد با دست به پشت راننده زد و بدین سان، حرکت رزم آوران اعزامی از سپاه خیابان خردمند تهران به سمت شهرستان پاوه آغاز شد.

صبح روز چهارم اردیبهشت ماه سال 1359 که «غلامرضا» و «علی شهبازی» جلوی مقر سپاه مشغول صحبت بودند، سفیر مرگبار خمپاره 120 و پس از آن صدای مهیب چند انفجار، شهر را به لرزه درآورد. «غلامرضا» و «علی» هر دو میان غبار و دود ناشی از انفجار گم شدند و زمانی که خودمان را بالای سر آنها رساندیم، تنها «علی» بود که ناله می کرد. «غلامرضا» خاموش و غرق در خون افتاده بر پشت، روی خاک دراز کشیده بود. یکی از پاهایش به طور کامل از زیر کمر قطع شده و سینه و پهلویش، مشبک شده بود.

کتاب «سردار خندان» روایت مردانگی شهید «غلامرضا قربانی مطلق» که به همت «محمد علی صمدی» تهیه و تدوین شده است.