شیفته شهادت در راه معبودش بود

به گزارش نوید  شاهد خراسان شمالی، نهم شهریور ماه 1346، در شهرستان گرمه دیده به جهان گشود. پدرش ابراهیم، کارگری می­کرد و مادرش راویه نام داشت. تا پایان دوره ابتدایی درس خواند. کارگر بنا بود. به عنوان سرباز ارتش در جبهه حضور یافت و به اسارت نیروهای عراقی در آمد. بیست و سوم آبان ماه 1368، در زندان های عراق بر اثر شکنجه به شهادت رسید. مزار او در زادگاهش قرار دارد.

بخشی از زندگینامه شهید غریب «ولی محبی» را با هم میخوانیم:

پسری بسیار ساده زیست و خوش خلق بود، مهربانی او زبادنزد بود، در کنار برادرش بنایی و گچ کاری می کرد به دلیل نداشتن تحصیلات شغل آنها کارگری بود. از طریق ارتش جمهوری اسلامی برای خدمت سربازی عازم جبهه شد و حتی قبل از رفتنش مدام صحبت از شهادت می کرد به راستی شیفته شهادت در راه معبودش بود.

او بسیار علاقه مند به امام بود و اگر عشق به امام نبود شهید ولی و دیگر جوانان راه شهادت را نمی رفتند اگر امام نبود انقلابی هم در کار نبود.

در عملیات مرصاد به همراه گروهی از رزمندگان به مدت 10 روز در بیابانها سرگردان بودند به طوری که به هیچ شهر و یا روستایی دسترسی نداشتند و دیگر رزمندگان نیز امکان تماس با آنها را نداشتند و حتی آب و غذا هم برای خوردن به همراهشان نبود و از گیاهان صحرایی می‌خوردند تا زنده بمانند، تا اینکه گروهی از آنها از محل خود جابه‌جا شده بود تا راهی برای نجات بیابد که این کار باعث شده بود توسط دشمن شناسایی و اسیر شوند. شهید ولی نیز به مدت 3 سال در اسارت بود و ما در حالی که امید به زنده برگشتن او داشتیم مطلع شدیم که به شهادت رسیده است.

یکی از دوستانش که اهل آشخانه بود تعریف می کرد که گویا وضعیت رسیدگی به اسرا در عراق بسیار بد بوده و به دلیل عدم رعایت بهداشت و تغذیه نامناسب تعداد زیادی از اسرا از جمله «شهید ولی» دچار بیماری اسهال خونی شده بود و حتی پزشک و دارو هم برای آنها وجود نداشت.

در توپخانه تهران عکس شهدایی که در عراق اسیر بوده و به شهداء پیوسته بودند وجود داشت با مراجعه به آنها عکس ولی را بین شهداء پیدا کردم و هلال احمر عراق نیز تایید کرد که گویا 600 نفر از اسرا را با هم شهید کرده بودند بعد از مدتی عکس او را به شماره قبرش که 331 بود را برای ما فرستادند و مدتی پس از آن پیکر پاکش که چند تیکه استخوان بیشتر نبود را در سال 1368 برای ما فرستادند.

امید که بتوانیم ادامه دهنده راه شهید ولی محبی و دیگر یاران بهشتی اش باشیم.