در رثای حاج قاسم: می خواستی از کاظمی ها جا نمانی!

بومی کشد بغداد خندان پیکرت را

آخرشکستند این حرامی ها پرت را

آن سوتر از دلواپسی ها آسمان هم

دارد تماشا می کند انگشترت را

می خواستی ازکاظمی ها جانمانی

آزرده بود این زخم دیرین حنجرت را

سنگین تر از کوه است داغت حاج قاسم

دادی امانت دست یاران خنجرت را

تکثیر شد اندیشه هایت زود سردار

رویانده ای درذهن دنیا باورت را

ازبین آهن پاره ها و دود وآتش

خورشید می خواهد که بردارد سرت را

خفاش ها درروز پروازت نوشتند

مانند زینب(س)پروراندی دخترت را

ققنوس ما برخیز ازجا تا ببینند

اعجاز عیسی گونه از خاکسترت را

حالا که درآغوش کرمان جا گرفتی

هرگز مبر از یاد خود همسنگرت را

شاعر: بهزاد پودات، از بندر عباس