برگی از وصیت نامه پر محتوا شهید والا مقام صفر عابدی

 شهید صفر عابدی ،یکم مرداد 1346، در شهرستان گرمه دیده به جهان گشود پدرش قابیل نام داشت شهید تا پایان دوره راهنمایی درس خواند و نقاش بود وی به عنوان پاسدار وظیفه در جبهه حضور یافت و در نهایت بیستم تیر ماه 1367 ، با سمت تخریب چی در دزلی مریوان بر اثر انفجار مین و اصابت ترکش به آن به مقام شهادت نائل گردید.مزار وی هم اکنون در گلزار شهدا زادگاهش می باشد.

برگی از وصیت نامه پرمحتوا شهید

انا لله و انا اليه راجعون

(همانا بازگشت انسان بسوى اوست)

با درود و سلام  به تمامى سلحشوران اسلام و با درود به تمامى شهدايى كه اينگونه درس شهادت و شهامت را به ما آموختند و با نام خدا وصيت خودم را براى شما دليران عزيز آغاز مى كنم. (تا قطره اى خون در رگ ماست  خمينى رهبر ماست) اى برادران عزيزى كه هم اكنون وصيت مرا مى خوانيد اول از شما مى‌خواهم كه از خداوند طلب آمرزش براى ما بكنيد اى عزيزان شما راه اين شهيدان را كه در روى ماسه ها و زمينهاى داغ خوزستان جان مى دهند و براى حفظ ناموس و شرف و گسترش اسلام است ادامه بدهيد و جبهه ها را خالى نكنيد.

اى كسانيكه فكر مى كنيد شمايى كه الان در پشت جبهه ايد از مرگ دوريد اين فكرهاى غير انسانى را از سر خود در آوريد خداوند هنگامى كه انسان را آفريد يك اعمال نامه كه سرنوشت آن فرد است را هم در آن ثبت كرده است و هر موقعى كه عمرت تمام شود ديگر محال است كه بتوانيد از مرگتان جلوگيرى كنيد زيرا كه آيا شما تا كنون ديده ايد كه كسى بگويد من نمى ميرم ؟نه مسلم است كه نمى تواند بگويد چون كه آن فرد اگر مى توانست پس تمام افراد هم مى توانستند پس اگر همه مردم مى توانستند كه آفريده اى وجود نداشت حالا كه ما فهميدم اين طور است بيائيد و مرگ خود را شهادت در راه آن خداى بزرگ و از خود او بخواهيد.

 من از همه دوستانم و آشنايان و خويشانم مى‌خواهم كه حتى برادرانم هم مى خواهم كه جبهه را خالى نكنند خون اين همه شهيد را پايمال نكنند و گول اين منافقان را نخورند و مسئله دوم اين است كه از همه دوستانم و خويشانم مى خواهم كه بدى از من ديدن مرا به بزرگى خودشان ببخشند و اگر به كسى بدى كردم مى خواهد قصاص كند بگذاريد برجنازه من هم كه هست قصاص كند كه من تحمل بار اين همه گناه را ندارم .

و چند كلمه اى هم با خانواده خودم صحبت دارم اول اينكه اى مادرى كه بيش از 18 الى 19 سال برايم زحمت كشيدى مرا قربت كند چون نتوانستم كه به شما به اندازه يك قطره شيرى كه به من داده اى مهربانى كنم و مادر عزيزم بعد از مرگ من صبر داشته باشيد چون خداوند صابران را دوست دارد. و ضمنا بعداز شهادت من سوء استفاده از اين مرگ بزرگ كه آرزوى ديرينه من بود نكنيد و هى نگوئيد كه برادرمان شهيد شد و به رخ اين انقلاب نكشيد كه من ناراضى هستم چون اجر اين فيض بزرگ از بين مى‌رود.

در خاتمه شما را به خداى بزرگ مى سپارم و ضمنا از افرادى كه در زير آواره‌ها به خاك و خون كشيده مى شوند فراموش نكنيد .

منبع : پرونده فرهنگی شهید