اندازه ی تمام دنیا...

بالهای تو

برای همیشه هجرت میکنند

و تار و پود چفیه ات

ریسمانی می بافد

تا خدا

زمین سرخ می شود

و شهادت

دستهای ترا

فریاد می زند

صدایت می پیچد در هم

و ابهام دو دست

نردبانی می سازد

و آنقدر بالا می رود

که خورشید

با حس حقارت خود،

پی می برد

انگار یک نفر، آواز می خواند

دف می زند

و حنجره اش، اندازه ی تمام دنیا

تکرار می شود

سروده سمیه قاضی زاده

منبع: کتاب سوختگان وصال، نکوداشت جانبازان شیمیایی، نهاد نمایندگی مقام معظم رهبری در دانشگاه تهران، دفتر هنر و ادبیات، 1381 صفحه: 135-134