فرازی ازوصیت نامه شهید حاج حسن محقر
بسم الله الرحمن الرحیم
اللَّهُمَّ إِنَّكَ تَعْلَمُ أَنَّهُ لَمْ یَكُنِ الَّذِی كَانَ مِنَّا مُنَافَسَةً فِی سُلْطَانٍ، وَ لَا الْتِمَاسَ شَیْءٍ مِنْ فُضُولِ الْحُطَامِ وَ لَكِنْ لِنَرِدَ الْمَعَالِمَ مِنْ دِینِكَ، وَ نُظْهِرَ الْإِصْلَاحَ فِی بِلَادِكَ فَیَأْمَنَ الْمَظْلُومُونَ مِنْ عِبَادِكَ وَ تُقَامَ الْمُعَطَّلَةُ مِنْ حُدُودِكَ
خدایاتوخودشاهدی که هدف اصلی ما دراین نبرد هموارساختن طریق دین وشریعت مقدس تو وساختن میهن اسلامی میباشد.
این وصیتی است ازبنده خدا وذلیل ومسکین ومستکین که پناهی جزسایه رحمت الهی ومغفرت برای خویش نمیابد .
باسلام به قلب تپنده امت اسلامی ومستضعفین "خمینی بزرگ"نیب برحق آقاامام زمان (عج)وتمام پویندگان حقیقی
طریق شریعت وولایت
ای امت اسلام اینک زمان آن رسیده است که باسخن دلنشین هال من ناصرینصرانی "حسین مظلوم" داشته شود.
اینک زمان آن رسیده است که باقامتی استواردربرارجبه کفرنفاق مردانه قیام کنید.
اینک زمان "رحیل"فرارسیده
آیا صدای یتیمانی که درزیرآواردراهوازواندیمشک و دزفول گیلانغرب بلندشده است را باگوش دل نمیشنوید؟
آیاچکمه پوشان بعثی راکه پیمانه به دست برجنازه شهیدان پاک باخته مان به پایکوبی پرداخته اند مشاهده نمیکنید؟
برادران مجاهدوایثارگرم،همسردردکشیده وصبورم،فرزندان عزیزوجگرگوشه گانم :اگرشماا مروزیکی ازنزدیکان خویش را درراه خدا وبرای نصرت الهی وپاسخ گوئی به ندای حسین مظلوم روانه جبه ساخته اید ویک قربانی ناچیزوهدیه ای ناقابل به پیشگاه الهی تقدیم داشته ایداین کارهرگزدرنزد خداوندفراموش نخواهد شد وبااین حرکت ایثارگرانه سعادت دنیاوآخرت رابرای خودفراهم ساخته اید.
مادرم عزیزم ازشما تقاضادارم باتقوایی که درپیشگاه خداوند داری دربین نمازهایت برایم دعاکنی ومغفرت ورحمت الهی را برایم خواستارگردی.
همسرعزیزم که خودت سالها رنج ومرارت راه انقلاب راتحمل کردی وهمواره خودت رابرای حوادث آماده ساخته ای ودرطی این دوران اندکی که باهم بودیم نهایت ایثاروفداکاری رادرحق من نمودی وزینب واردربرابر مسائل ومشکلات مقاومت کردی.
همسرعزیزم خواهشم این است که درصورت شهادت من فرزندانمان را طوری تربیت نمایی که باعث افتخاروسربلندی اسلام باشند.
همسرم لباس های رزمی مراهمواره حفظ کن تادرصورت بزرگ شدن فرزندم برتن اوبپوشانی وبااعزام اوبه جبه های نبرد حق علیه کفرجهانی وصهیونیسم جنایت کارقلب مراشادکنی...
